شبی از شبها، شاگردی در حال عبادت و تضرع وگریه و زاری بود.
در همین حال مدتی گذشت، تا آنکه استاد خود را، بالای سرش دید،
که با تعجب و حیرت؛ او را، نظاره می کند !
استاد پرسید : برای چه این همه ابراز ناراحتی و گریه و زاری می کنی؟
شاگرد گفت : برای طلب بخشش و گذشت خداوند از گناهانم، و
برخورداری از لطف خداوند!
استاد گفت : سوالی می پرسم ، پاسخ بده؟
شاگرد گفت : با کمال میل؛ استاد.
استاد گفت : اگر مرغی را، پروش دهی ، هدف تو از پرورشِ آن چیست؟
شاگرد گفت: خوب معلوم است استاد؛
برای آنکه از گوشت و تخم مرغ آن بهره مند شوم .
استاد گفت: اگر آن مرغ، برایت گریه و زاری کند،
آیا از تصمیم خود، منصرف خواهی شد؟
شاگرد گفت: خوب راستش نه…!
نمی توانم هدف دیگری از پرورش آن مرغ، برای خود، تصور کنم!
استاد گفت: حال اگر این مرغ ، برایت تخم طلا دهد چه؟
آیا باز هم او را، خواهی کشت، تا از آن بهره مند گردی؟!
شاگرد گفت : نه هرگز استاد، مطمئنا آن تخمها،
برایم مهمتر و با ارزش تر ، خواهند بود!
استاد گفت :پس تو نیز؛ برای خداوند، چنین باش!
همیشه تلاش کن، تا با ارزش تر از جسم ،
گوشت ، پوست و استخوانت؛ گردی.
تلاش کن تا آنقدر برای انسانها، هستی و کائنات خداوند،
مفید و با ارزش شوی
تا مقام و لیاقتِ توجه، لطف و رحمتِ او را، بدست آوری.
خداوند از تو گریه و زاری نمی خواهد!
او، بندگی را از تو با عمل میخواهد
خدا از تو حرکت، رشد، عشق و اخلاص،
و با ارزش شدن را می خواهد ومی پذیرد
اینها ماموریت تو در دنیاست که تو را تربیت میکند و
به کمال می رساند و وارد یک زندگی ابدی در بهشت می کند.
ابرازِ ناراحتی و گریه و زاری را برای زمانی انتخاب کن که
نتوانی برایش بندگی کنی و
راهت را اشتباه رفته باشی و
درخواست کنی که کمک کند به بهترین حالت به مسیر عمل برگردی
https://telegram.me/eshgekhodayi
درباره این سایت